Thoughts and Thanks from the distance: Refugees who lived in PIKPA, talk about the importance of an open welcoming space.

In early March 2015, the mayor of Lesvos Spiros Galinos called on the ‘Village of all together’ to move out all the refugees accommodated in PIKPA. He wanted to renovate PIKPA for a tennis tournament that would take place in May. He seriously proposed the prison of Moria as an alternative that could be turned into an open centre. This is where the refugees could live!

The ‘Village of all together’ responded by saying that a prison would not be an alternative option, even if the fences were to be removed. They demand to be offered a different place, otherwise they would be forced to remain in PIKPA.

Us from w2eu and as part of the ‘Village of all together’ outside of Mytilene want to contribute to the discussion by offering a little story from PIKPA as well as comments from people who made PIKPA their home for some time.

PIKPA was an empty and run-down former holiday camp for children, located near the airport of Mytilene. Since November 2012, in accordance with the mayor at the time, it could be used by the group ‘Village of all together’. The story of this unique and self-organised place of solidarity that welcomes newly arrived refugees, was not only known to the locals of Lesvos but also internationally.

It began in the winter of 2012 when refugees arrived from Turkey in bad weather conditions on a small boat and had to sleep under trees, waiting for the police to arrest them for registration. Fascists threw stones at a pregnant woman who was sleeping outside.

The ‘Village of all together’ opened PIKPA and an unbelievable number of people in solidarity made sure that food was offered to all every day.

It started off as a small place that was used as a place of arrival before the arrest and registration would take place. Coastguards and the police did not support this place which proved that arriving people would not abscond or be dangerous but were visibly looking for protection. PIKPA transformed several times, especially after October 2013 when the prison of Moria opened, funded with EU money. PIKPA was empty for a short while but then people who were released from Moria began to use PIKPA again. Later, when the asylum system collapsed in Athens, people came to Mytilene to claim asylum and stayed in PIKPA for a few weeks.

In summer 2014 when more and more arrived from Turkey and Moria became overcrowded, even the coastguard began to move refugees to PIKPA in order to ‘spare’ the tourists on cruise boats the sight of waiting refugees in the burning sun at the harbour.

The ‘Village of all together’, with its few members, was able to deal even with this situation that grew more acute, with about 600 refugees staying in one day at a place that has merely 80 beds.

It was in September 2014 that the new conservative mayor took office. He requested from the coastguard to cease bringing newly arrived people to PIKPA and, instead, move them straight to the prison near Moria. Nonetheless, all those who have already claimed asylum and thus left Moria, as well as those who are ill, do not have the money to continue their journey, are waiting for family reunification or are searching for their missing relatives, remain in PIKPA. In addition, all those who are released on Fridays stay the night in PIKPA since no boats are leaving on that day.

At the moment there are 20 long-term guests at PIKPA. The children go to school and the Village of all together is able to organise, through self-organised donations, everyday life.

The new Syriza government has announced to close down all prisons for refugees and to have instead open centres. Moria is still open.

We asked people, who spent a long time in PIKPA, some of them have now succeeded to escape Greece and are recognised as refugees in other European countries, to tell us why PIKPA was important to them:

Ablulahi und Laila,

One day in April 2013, around midnight, a boat capsized and everybody fell into the water, when the coastguard tried to stop them. It was Abdulahi, the only one who knew how to swim, who rescued all the people by bringing them to the boat of the coastguard. Laila was rescued even twice as she was caught by another wave and was washed away, about to drown. The coastguard shone light and handed out life buoys so that he could find and rescue the people.

Once he had rescued all and was climbing to the boat of the coastguards with Laila, someone turned on the engine and injured Abdulahi’s leg severely by the boat’s propeller. Laila was also injured but fortunately less badly.

At the hospital of Mytilene Abdulahi was lucky to see a doctor who operated on him and saved his leg. It was, however, also clear that he would not be allowed to get up and move for several months. Laila decided to stay with her rescuer to help him in his everyday life. They both remained in PIKPA and when physiotherapy was recommended, the Village of all together organised daily transfers to the city for Abdulahi.

4 months later they could, with the hobbling Abdulahi, go to Athens and try to continue their journey. There were no legal charges against the coastguard and no compensation was given.

Their journeys seemed to part there. But in the end they managed to arrive in the same country. They now have a child together and their tragic story seems to have found a happy end.

Abulahi says:

Pikpa is the place I can never forget, specially “the village of together”. Without Pikpa I couldn’t walk with my leg right now.

Pikpa is where I got saved, cured, fed and met such good people. What happened to me in the midnight of the second of April, I remember it full, but I remember all the great people who showed me the great heart they have.

It is in Pikpa where I stayed when I could not even manage to go to the toilet alone.

It is in Pikpa where many family who had children got a place to sleep and felt save.

I honestly cry when I remember Mitilini, where I almost lost my leg. But when I also remember the great “village of together” the doctors who cured me, physiotherapy, people who drive me, people just helping me. Pikpa is great and I dream one day I will came back. Please allow Pikpa to welcome people like me and others who absolutely can not stay in the harbour or elsewhere. Life is difficult.

Pikpa is great……..

Pashtu, Kandara, Sedara, Mariam, Omeira,

We met Pashtu and her 4 children in front of the police office of Mytilene in summer 2013. They wanted to live right there on the pavement and wait until the father of the family who had been arrested and accused to be a trafficker, would be released. It was clear to them that he was not guilty. Back then they did not know that punishment could mean up to 75 years in prison.

With difficulty we were able to persuade them to stay one night in PIKPA to gather information and think about their situation again. When we arrived in PIKPA by car and they saw the other Afghan children who were playing under the trees, it was clear that she had made the right decision. Pashtu and her children stayed for more than a year.

The children were the first from the Village of all together who were able to go to school. Together we wrote down the story of their flight, also to make clear to the court that the father was not a ‘businessman’ but someone travelling with 4 children and his wife to create a better life for them.

The monitoring of the proceedings in court, the assigning of a lawyer, and the publicity created through the booklet with their story led to the release of the father. He lived with his family in PIKPA until they travelled on, all together. Now they are also in another European country, the children go to school and have already learned the new language, and are dreaming to return to Mytilene as soon as they have papers.

Pashtu says:

For 1 year and 2 months we were in PIKPA.

PIKPA was very great as people help one another there.

All those who came just wanted to help. They did not do that for money but because they believe that it is good to support others.

In Greece we felt like at home in Afghanistan due to the hospitality of the people. The children will never forget how Stella came with her car to collect them to go swimming, nearly every day.

We now are in Austria and sometimes we all want to return to Mytilene, it was that great. Later when we get papers we will all go back to visit them. As one says in Greece: MAKARI.

Zivara

was the oldest Afghan woman in PIKPA who travelled alone.

She wanted, through family reunification, to go to her children in Germany but the bureaucracy and the horrible asylum process meant that she missed the birth of her grandchild and had to remain in PIKPA for more than a year.

In the meantime we had travelled several times to Germany and back and the running joke from Zivara was: “would you take me with you in our luggage? I am thin’. After Syriza came to power, suddenly a flight was booked for her.

She now is with her children in Hamburg .

Zivara says:

The people of the Village of all together helped me so much, to get medicine, to bring me to the doctor and to provide food for me, every day.

When I was ill they brought me straight to the doctor and got drops for my eyes. I want to return to meet all these people again. I want to say thanks and see them again.

Hamid

arrived in Mytilene and was arrested in Moria, then went to Athens only to notice that it was impossible to gain access to the asylum office. He heard from friends that he would be luckier in Mytilene and thus came to PIKPA. He then realised that it did not work there as well and he had to travel back and forth between Athens and Mytilene several times due to the Greek bureaucracy.

Hamid is a young and active journalist from Herat who did not want to leave but was threatened due to his journalistic activities and was searching for protection in Europe.

He experienced PIKPA when 600 people were there and he was able to create understanding and calm amongst the other Afghans there. We thank him for that a lot. Today he is also in Germany and has mixed feelings when remembering his time in Greece. He will never forget the solidarity that he experienced.

Hamid says.

.. The elections went in the second round and then we knew we have some problem. I had to leave Afghanistan.

This was very hard for me because i dont want to leave my country. Because i had everything there, i was a lecturer at the university of Herat, i have got salary, i have everything: a house, a car a family a good job, i had a very good life. But finaly i lost everything.

In Athens it was not possible to aply for asylum, the system does not work, that is why i came to Mitilini. Thanks to all fo you keeping Pikpa open, i could stay there and try to aply for asylum. It is not easy to run such a place, we saw it when 600 people wer there. But it helps if people talk with one another and understand.

Nasimgül

survived 18 hours in the sea without being able to swim. She fell into the water from the boat on which her small daughter Asma and her cousin travelled as well.

When the police brought Asma and the other survivors to PIKPA we all thought we would witness a tragic story.

Helicopters searched for Nasimgül without success for several hours. She was able, however, through her own strength to use a wave and be washed up on a beach in Mytilene. There she asked people she met at the beach for help.

Nobody believed that she was still alive. When she was in hospital her daughter had to identify her. It was a very touching encounter.

Nasimgül remained a few months in PIKPA until she regained her strength after this experience. They left in autumn and moved to another European country. We hope that she arrived safely.

Nasimgül says

I should never forget how i arived alive here. As long as i live, i will remember.

And i am so lucky that i arived here in Pikpa, where i met the best people in the world, i will never forget you.

Now that i am strong again I will continue my journey.

I wish to finaly arive in a country where my daughter and me get asylum and Asma can go to school.

Ghazem

came to Mytilene in 2014 to search for his younger brother who had not been in touch after crossing the sea from Turkey.

He looked for him in the prisons of the island, without success.

Then the message came that told of someone who drowned which fit his description. Ghazem, who found accommodation in PIKPA and people who supported his search, had to give DNA evidence to receive the sad fact that his brother had drowned.

Ghazem remained in PIKPA for a long time to grieve and went daily to the cemetery and the grave of his brother. In August 2014, together with us, he added the name of his brother to the memorial and we collectively mourned. Afterwards he could finally leave the place his brother never reached, and went back to Paris where he lives.

Ghazem says:

Thanks that I could be here with you and for your great support when I lost my brother. I wanted to find him alive and it was very difficult to accept that he had died. Thanks you that you were there for me. Now I have to find the strength to tell our parents about it.

I want to return with the names of the dead that I have engraved on a marble plate, for the memorial. In Iran I used to work as a stonemason so that I can contribute in this way to your solidarity work.

Abas

arrived in PIKPA in September 2013. He stayed for two weeks waiting for his friends to be released. Finally he left by himself as his deportation order was going to expire after another two weeks and his friends were still in Moria detention.

He tried to leave Greece a few weeks later, but was caught and arrested. First detained in different police stations he finally applied for asylum and was transferred to Amygdaleza pre-removal centre. He stayed more than 9 months in detention until he got accepted as political refugee and released,

Abas says:

When I arrived in PIKPA in the first moment I thought this place is a camp of the government, but after a few hours I understood that it is a welcome place for homeless people. I met very nice people there. I felt that they were like my own people. They prepared for us whatever we expected and needed. They were friendly and respectful. Me and two of my friends had slept in the park in Mytilene for three days without anything and nobody had helped us. No one had asked if we needed anything. We were disappointed from Europe before we came to PIKPA as we passed very hard days. In PIKPA we could relax. We received clothes, food, a place to sleep, medical aid…. and honour.

PIKPA is a great place with great people. I never experienced another place like that and I also never heard something about such a place before. I say this from my heart. My best time during my clandestine journey were the days I spent in PIKPA.

I wish to see more PIKPAs. I hope PIKPA will never close.

I wish best luck and god bless all those good People trying to keep PIKPA running.

April 2015

collected from: w2eu– Welcome to Europe

Marily Stroux- translation: Maurice Stierl , Aristos.

contact@w2eu.info http://lesvos.w2eu.net

Σκέψεις κι ευχαριστίες από μακριά: πρόσφυγες που έζησαν στο ΠΙΚΠΑ μιλούν για την σημασία ενός τέτοιου ανοιχτού χώρου υποδοχής.

Στις αρχές του Μάρτη του 2015, ο δήμαρχος Λέσβου Σπύρος Γαληνός ζήτησε από το «Χωριό του Όλοι Μαζί» να εκκενώσει όλους τους πρόσφυγες που φιλοξενούνταν στο ΠΙΚΠΑ. Ήθελε να ανακαινίσει το ΠΙΚΠΑ για ένα πρωτάθλημα τένις τον Μάιο. Πρότεινε στα σοβαρά ως εναλλακτική λύση τη φυλακή της Μόριας, που θα μπορούσε να μετατραπεί σε ανοιχτό κέντρο. Εκεί θα έπρεπε να μείνουν οι πρόσφυγες!

Το «Χωριό του Όλοι Μαζί» απάντησε πως η φυλακή δεν θεωρείται εναλλακτική λύση ακόμα κι αν πέσουν οι φράχτες της. Απαιτει μιαν άλλη τοποθεσία, αλλιώς είναι υποχρεωμένο να παραμείνει στο ΠΙΚΠΑ.

Εμείς, από το w2eu και ως μέρος του «Χωριό του Όλοι Μαζί», έξω από τη Μυτιλήνη, θέλουμε να συνεισφέρουμε στη συζήτηση, προσφέροντας μια μικρή ιστορία από το ΠΙΚΠΑ καθώς και σχόλια από ανθρώπους που έμεινα στο ΠΙΚΠΑ και το θεώρησαν σπίτι τους.

Το ΠΙΚΠΑ ήταν μια άδεια κι εγκαταλειμένη παιδική κατασκήνωση κοντά στο αεροδρόμιο της Μυτιλήνης. Το 2012, σε συμφωνία με τον τότε δήμαρχο, άρχισε να χρησιμοποιείται από το «Χωριό του Όλοι Μαζί». Η ιστορία αυτό του μοναδικού κι αυτο-οργανωμένου κέντρου αλληλεγγύης που υποδέχεται νεοφερμένους πρόσφυγες είναι γνωστή όχι μόνο στους ντόπιους της Λέσβου αλλά και διεθνώς.

Άρχισε το χειμώνα του 2012 όταν ήλθαν πρόσφυγες από την Τουρκία με μια μικρή βάρκα και υπό κακές καιρικές συνθήκες. Κοιμόνταν κάτω από τα δέντρα, περιμένοντας να τους συλλάβει η αστυνομία για να τους καταγράψει. Κάποιοι φασίστες έριξαν πέτρες σε μιαν έγκυο που κοιμόταν στο ύπαιθρο.

Το «Χωριό του Όλοι Μαζί» άνοιξε το ΠΙΚΠΑ κι ένας απίστευτος αριθμός αλληλέγγυων ανθρώπων κατόρθωσε να υπάρχει φαγητό για όλους κάθε μέρα.

Ξεκίνησε σαν ένα μικρό κέντρο, που χρησίμευε ως τόπος άφιξης προτού γίνει η σύλληψη και καταγραφή. Το Λιμενικό και η Αστυνομία δεν υποστήριξαν αυτή την προσπάθεια, η οποία αποδείκνυε ότι οι άνθρωποι που έφταναν δεν ήθελαν να ξεφύγουν ή να γίνουν επικίνδυνοι αλλά σαφέστατα αναζητούσαν προστασία. Το ΠΙΚΠΑ μεταμορφώθηκε αρκετές φορές, ιδιαίτερα μετά τον Οκτώβρη του 2013, όταν άνοιξε η φυλακή της Μόριας, με χρηματοδότηση της Ε.Ε. Το ΠΙΚΠΑ άδειασε για λίγο αλλά ύστερα όσοι αποφυλακίζονταν από τη Μόρια άρχισαν να το ξαναχρησιμοποιούν. Αργότερα, όταν κατάρρευσε το σύστημα ασύλου στην Αθήνα, αρκετοί έρχονταν στη Μυτιλήνη να ζητήσουν άσυλο κι έμεναν για μερικές εβδομάδες στο ΠΙΚΠΑ.

Το καλοκαίρι του 2014, όταν όλο και περισσότεροι έρχονταν από την Τουρκία και η Μόρια ξεχείλιζε, ακόμα και το Λιμενικό άρχισε να φέρνει πρόσφυγες στο ΠΙΚΠΑ, προκειμένου να «προστατέψει τους τουρίστες των κρουαζιερόπλοιων από το θέαμα των προσφύγων, που περίμεναν στο λιμάνι μέσα στο λιοπύρι.

Το «Χωριό του Όλοι Μαζί» με τις λίγες δυνάμεις του, κατάφερε να αντιμετωπίσει κι αυτή την κατάσταση που γινόταν όλο και οξύτερη, καθώς σε μια μόνο μέρα ήταν 600 πρόσφυγες σε ένα μέρος που μετά βίας είχε 80 κρεβάτια.

Το Σεπτέμβρη του 2014 ανέλαβε καθήκοντα ο νέος, συντηρητικός, δήμαρχος. Ζήτησε από το Λιμενικό να μην φέρνει πια τους νεοαφιχθέντες στο ΠΙΚΠΑ αλλά να τους πηγαίνει κατευθείαν στη φυλακή, κοντά στη Μόρια. Παρ’ όλα αυτά, όλοι όσοι έχουν ήδη ζητήσει άσυλο κι έτσι έχουν φύγει από τη Μόρια, όπως και οι άρρωστοι, όσοι δεν έχουν χρήματα να συνεχίσουν το ταξίδι τους ή περιμένουν να συναντηθούν με την οικογένειά τους ή ψάχνουν για αγνοούμενους συγγενείς τους, αυτοί παραμένουν στο ΠΙΚΠΑ. Επιπλέον, όσοι αποφυλακίζονται τις Παρασκευές, διανυκτερεύουν στο ΠΙΚΠΑ, καθώς εκείνη την ημέρα δεν φεύγει κανένα πλοίο.

Προς το παρόν, το ΠΙΚΠΑ έχει 20 φιλοξενούμενους, που μένουν για καιρό. Τα παιδιά πάνε στο σχολείο και το «Χωριό του Όλοι Μαζί» κατάφερε να οργανώσει την καθημερινή ζωή, με τη βοήθεια αυτο-οργανωμένων δωρεών.

Η νέα κυβέρνηση του Σύριζα έχει ανακοινώσει πως θα κλείσει όλες τις φυλακές για πρόσφυγες και στη θέση τους θα ιδρύσει ανοιχτά κέντρα. Παρ’ όλα αυτά η Μόρια είναι ακόμη ανοικτή.

Ζητήσαμε από ανθρώπους που πέρασαν καιρό στο ΠΙΚΠΑ, μερικοί από τους οποίους κατάφεραν να ξεφύγουν από την Ελλάδα και να αναγνωριστούν ως πρόσφυγες σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, να μας εξηγήσουν γιατί θεωρούν το ΠΙΚΠΑ τόσο σημαντικό.

Ο Αμπντουλαχί και η Λαιλά

Μια νύχτα, τον Απρίλιο του 2013, γύρω στα μεσάνυχτα, μια βάρκα αναποδογύρισε όταν το Λιμενικό προσπάθησε να την σταματήσει, κι όλοι βρέθηκαν στο νερό. Ο Αμπντουλαχί, ο μόνος που ήξερε κολύμπι, τους έσωσε όλους, φέρνοντάς τους στο σκάφος του Λιμενικού. Την Λαιλά την έσωσε δύο φορές, καθώς την πήρε άλλο ένα κύμα, παρασέρνοντάς την στον πνιγμό. Το Λιμενικό έριξε φώτα και πέταξε σωσίβια, ώστε να μπορέσει ο Αμπντουλαχί να τους βρει και να τους σώσει όλους.

Όταν τους είχε πια σώσει όλους και ανέβαινε με τη Laila στο σκάφος του Λιμενικού, κάποιος έβαλε μπροστά τη μηχανή και το πόδι του Αμπντουλαχί τραυματίστηκε σοβαρά από την προπέλα. Και η Λαιλά τραυματίστηκε αλλά ευτυχώς όχι τόσο σοβαρά.

Στο νοσοκομείο της Μυτιλήνης ο Αμπντουλαχί στάθηκε τυχερός που τον εγχείρησε ένας καλός γιατρός, σώζοντάς του το πόδι. Ωστόσο, σαφώς δεν έπρεπε να σηκωθεί ούτε και να κινηθεί για αρκετούς μήνες. Η Λαιλά αποφάσισε να μείνει με τον σωτήρα της και να τον βοηθάει στην καθημερινή του ζωή. Έμειναν και οι δύο στο ΠΙΚΠΑ κι όταν χρειάστηκε ο Αμπντουλαχί να κάνει φυσιοθεραπεία, το «Χωριό του Όλοι Μαζί» οργάνωσε την καθημερινή του μεταφορά προς και από την πόλη.

Μετά από τέσσερις μήνες, με τον Αμπντουλαχί να κουτσαίνει ακόμα, κατάφεραν να πάνε στην Αθήνα για να προσπαθήσουν να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Στο λιμενοφύλακα που ευθυνόταν για τον τραυματισμό δεν ασκήθηκε δίωξη, ούτε δόθηκε καμία αποζημίωση στον Αμπντουλαχί.

Οι διαδρομές τους έδειχναν να χωρίζονται εκεί. Αλλά, τελικά, κατάφεραν να φτάσουν στην ίδια χώρα. Τώρα έχουν αποκτήσει ένα παιδάκι και η τραγική τους ιστορία μοιάζει να βρήκε ένα αίσιο τέλος.

Ο Αμπντουλαχί λέει:

Ποτέ δεν θα το ξεχάσω το ΠΙΚΠΑ και ιδιαίτερα το «Χωριό του όλοι Μαζί». Χωρίς το ΠΙΚΠΑ δεν θα περπατούσα με τα πόδια μου τώρα.

Στο ΠΙΚΠΑ με σώσανε, με θεραπεύσανε, με ταΐσανε, εκεί βρήκα τόσο καλούς ανθρώπους. Αυτό που μού ‘τυχε τα μεσάνυχτα της 2ας Απριλίου το θυμάμαι εντελώς αλλά θυμάμαι κι όλους αυτούς τους μεγάλους ανθρώπους που μού ΄δειξαν την μεγάλη τους καρδιά.

Στο ΠΙΚΠΑ έμενα όταν δεν μπορούσα ούτε στην τουαλέτα να πάω χωρίς βοήθεια.

Στο ΠΙΚΠΑ πολλές οικογένειες με παιδιά βρήκαν ένα μέρος να κοιμηθούν με ασφάλεια.

Ειλικρινά, κλαίω όποτε θυμάμαι τη Μυτιλήνη, όπου παρολίγο να χάσω το πόδι μου. Αλλά κλαίω κι όταν θυμάμαι το μεγάλο «Χωριό του όλοι Μαζί», τους γιατρούς που με θεράπευσαν και μου έκαναν φυσιοθεραπεία, τους ανθρώπους που με μετέφεραν εδώ κι εκεί με το αυτοκίνητο, τους ανθρώπους που με βοήθησαν. Το ΠΙΚΠΑ έχει μεγαλείο και ονειρεύομαι μια μέρα να επιστρέψω σ’ αυτό. Παρακαλώ, αφήστε το ΠΙΚΠΑ να υποδέχεται ανθρώπους σαν εμένα κι άλλους, που δεν μπορούν με τίποτα να μένουν στο λιμάνι ή αλλού. Η ζωή είναι δύσκολη.

Το ΠΙΚΠΑ είναι μεγάλο...

Η Παστού, ο Κανταρά, η Σενταρά, η Μαριάμ και η Ομειρά,

Την Παστού και τα τέσσερα παιδιά της τα γνωρίσαμε μπροστά στο αστυνομικό τμήμα της Μυτιλήνης το καλοκαίρι του 2013. Ήθελαν να ζουν εκεί, στο πεζοδρόμιο, περιμένοντας μέχρι να απελευθερωθεί ο πατέρας της οικογένειας, ο οποίος είχε συλληφθεί με την κατηγορία της διακίνησης ανθρώπων. Γι’ αυτήν και τα παιδιά ήταν σαφές πως ήταν αθώος. Αλλά τότε δεν γνώριζαν πως η σχετική ποινή μπορεί να σήμαινε μέχρι κι 75 χρόνια φυλάκιση.

Με δυσκολία καταφέρουμε να τους πείσουμε να κοιμηθούν μια νύχτα στο ΠΙΚΠΑ, για να μαζέψουν πληροφορίες και να ξαναεκτιμήσουν την κατάστασή τους. Όταν φτάσαμε με τ’ αυτοκίνητο στο ΠΙΚΠΑ και είδαν τα άλλα Αφγανάκια να παίζουν κάτω από τα δέντρα, ήταν σαφές πως η Παστού είχε αποφασίσει σωστά. Έμεινε εκεί με τα παιδιά της για περισσότερο από ένα χρόνο.

Τα παιδιά [της Παστού] ήταν τα πρώτα από το «Χωριό του Όλοι Μαζί» που πήγαν στο σχολείο. Μαζί γράψαμε την ιστορία του ταξιδιού τους, για να γίνει σαφές στο δικαστήριο πως ο πατέρας τους δεν ήταν κάποιος «επιχειρηματίας» αλλά ένας άνθρωπος που ταξίδευε με τα τέσσερα παιδιά και τη γυναίκα του, προκειμένου να τους εξασφαλίσει μιαν καλύτερη ζωή.

Η παρακολούθηση της δίκης, η πρόσληψη δικηγόρου και η δημοσιότητα που δημιουργήθηκε από το βιβλιαράκι με την ιστορία τους οδήγησαν στην αποφυλάκιση του πατέρα. Έζησε κι αυτός στο ΠΙΚΠΑ με την οικογένειά του μέχρι που ξαναξεκίνησαν το ταξίδι τους, όλοι μαζί. Τώρα που κι αυτοί βρίσκονται σε άλλη χώρα της Ευρώπης, τα παιδιά πάνε στο σχολείο κι έχουν ήδη μάθει τη νέα γλώσσα και ονειρεύονται να ξαναγυρίσουν στη Μυτιλήνη, μόλις αποκτήσουν ταξιδιωτικά έγγραφα.

Η Παστού λέει:

Για ένα χρόνο και δυό μήνες ήμασταν στο ΠΙΚΠΑ.

Το ΠΙΚΠΑ είναι πολύ σπουδαίο γιατί εκεί οι άνθρωποι βοηθάνε ο ένας τον άλλον.

Όσοι ήρθαν, ήθελαν μόνο να βοηθήσουν. Δεν το έκαναν για τα λεφτά αλλά μόνο γιατί πιστεύουν πως είναι καλό να βοηθάμε τους άλλους.

Στην Ελλάδα νιώσαμε όπως στη χώρα μας, στο Αφγανιστάν, εξαιτίας της φιλοξενίας των ανθρώπων. Τα παιδιά ποτέ δεν θα ξεχάσουν τη Στέλλα που ερχόταν σχεδόν κάθε μέρα με το αυτοκίνητο για να τα πάει για κολύμπι στη θάλασσα.

Τώρα είμαστε στην Αυστρία και μερικές φορές θέλουμε όλοι να γυρίσουμε στη Μυτιλήνη, τόσο σπουδαία ήταν. Αργότερα, όταν βγάλουμε τα χαρτιά μας, θα πάμε όλοι να τους επισκεφτούμε. Όπως λένε στην Ελλάδα: ΜΑΚΑΡΙ…

Ζιβαρά

Ήταν η πιο ηλικιωμένη Αφγανή στο ΠΙΚΠΑ και ταξίδευε μόνη της.

Ήθελε να πάει στα παιδιά της, στη Γερμανία, μέσω της επανένωσης οικογενειών, αλλά η γραφειοκρατία και η απίστευτη διαδικασία χορήγησης ασύλου την εμπόδισαν να παραβρεθεί στη γέννηση του εγγονιού της και την έκαναν να μείνει στο ΠΙΚΠΑ για περισσότερο από ένα χρόνο.

Στο μεταξύ, εμείς είχαμε πάει αρκετές φορές στη Γερμανία και είχαμε γυρίσει, και το συνηθισμένο καλαμπούρι της Ζιβαρά ήταν «Θα με πάρετε και μένα στη βαλίτσα σας; Λεπτή είμαι.». Όταν ανέλαβε την εξουσία ο Σύριζα, ξαφνικά η Ζιβαρά βρέθηκε μ’ ένα αεροπορικό εισιτήριο.

Τώρα είναι με τα παιδιά της στο Αμβούργο

Η Ζιβαρά λέει:

Οι άνθρωποι απ’ το «Χωριό του Όλοι Μαζί» με βοήθησαν τόσο πολύ, να μου βρούν φάρμακα, να μου φέρουν το γιατρό, να με ταΐζουν κάθε μέρα.

Όταν ήμουν άρρωστη, με πήγαν κατευθείαν στο γιατρό που μού ‘δωσε κολλύριο για τα μάτια. Θέλω να ξαναγυρίσω για να τους συναντήσω όλους ξανά. Θέλω να τους ευχαριστήσω και να τους ξαναδώ όλους.

Ο Χαμίντ

Έφτασε στη Μυτιλήνη και φυλακίστηκε στη Μόρια. Ύστερα πήγε στην Αθήνα μόνο και μόνο για να καταλάβει πως δεν ήταν δυνατό να φτάσει στην υπηρεσία ασύλου. Από φίλους έμαθε πως ίσως θα ήταν πιο τυχερός στη Μυτιλήνη κι έτσι έφτασε στο ΠΙΚΠΑ. Τότε, συνειδητοποίησε πως ούτε κι εδώ δούλευε το σύστημα ασύλου κι έτσι χρειάστηκε να ανεβοκατέβει αρκετές φορές Αθήνα-Μυτιλήνη, λόγω της ελληνικής γραφειοκρατίας.

Ο Χαμίντ είναι ένας νέος, δραστήριος δημοσιογράφος από την Χεράτ, ο οποίος δεν ήθελε να φύγει αλλά κινδύνευε λόγω της δημοσιογραφικής του ιδιότητας κι έτσι αναγκάστηκε να ζητήσει ασφάλεια στην Ευρώπη.

Έζησε το ΠΙΚΠΑ όταν φιλοξενούσε 600 άτομα και κατάφερε να δημιουργήσει κατανόηση και συνεννόηση μεταξύ των υπόλοιπων Αφγανών εκεί. Τον ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό. Σήμερα βρίσκεται κι αυτός στη Γερμανία και τα συναισθήματά του είναι ανάμικτα σχετικά με τη διαμονή του στην Ελλάδα. Δεν θα ξεχάσει ποτέ την αλληλεγγύη που έζησε.

Ο Χαμίντ λέει:

… Μετά τον δεύτερο γύρο των εκλογών ξέραμε πως είχαμε πρόβλημα. Έπρεπε να φύγω από το Αφγανιστάν.

Αυτό μου ήταν πολύ δύσκολο γιατί δεν ήθελα ν’ αφήσω τη χώρα μου. Επειδή ό,τι είχα ήταν εκεί, ήμουν λέκτορας στο πανεπιστήμιο της Χεράτ, είχα ένα μισθό, είχα τα πάντα: αυτοκίνητο σπίτι, οικογένεια, μια καλή δουλειά, η ζωή μου ήταν πολύ καλή. Αλλά, τελικά, έχασα τα πάντα.

Στην Αθήνα ήταν αδύνατο να υποβάλλω αίτημα ασύλου, το σύστημα δεν δουλεύει, γι’ αυτό ήλθα στη Μυτιλήνη. Ευχαριστώ όλους εσάς, που κρατήσατε το ΠΙΚΠΑ ανοιχτό, μιας και μπόρεσα να μείνω εκεί και να προσπαθήσω να ζητήσω άσυλο. Δεν είναι εύκολο να κάνεις να δουλέψει ένα τέτοιο μέρος, το είδαμε όταν είχε μαζέψει 600 ανθρώπους. Αλλά είναι ευκολότερο όταν οι άνθρωποι συζητούν μεταξύ τους και καταλαβαίνονται.

Η Νασιμγκιούλ

Επέζησε 18 ώρες στη θάλασσα χωρίς να ξέρει κολύμπι. Είχε πέσει στο νερό από τη βάρκα, με την οποία ταξίδευε με τον ξάδελφό της και την κορούλα της, Άσμα.

Όταν η αστυνομία έφερε στο ΠΙΚΠΑ την Άσμα και τους άλλους διασωθέντες, όλοι σκεφτήκαμε πως θα ζούσαμε μιαν ακόμη τραγική ιστορία.

Για αρκετές ώρες έγιναν έρευνες ακόμα και με ελικόπτερο για τη Νασιμγκιούλ αλλά χωρίς επιτυχία. Ωστόσο, εκείνη κατάφερε με τις δικές της δυνάμεις να επιπλεύσει στα κύματα και να βγει σε μια παραλία της Μυτιλήνης. Εκεί, ζήτησε βοήθεια από τους ανθρώπους που την βρήκαν.

Κανένας δεν πίστευε ότι ήταν ακόμη ζωντανή. Όταν την μετέφεραν στο νοσοκομείο, έφεραν και την κόρη της να την αναγνωρίσει. Ήταν πολύ συγκινητική συνάντηση.

Η Νασιμγκιούλ έμεινε λίγους μήνες στο ΠΙΚΠΑ μέχρι να ανακτήσει τις δυνάμεις της, μετά απ’ αυτή την εμπειρία. Έφυγαν το φθινόπωρο για μιαν άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Ελπίζουμε να έφτασαν εκεί ασφαλείς.

Η Νασιμγκιούλ λέει

Ποτέ δεν θα ξεχάσω πώς έφτασα μέχρι εδώ, ζωντανή. Όσο ζώ θα το θυμάμαι.

Και είμαι τόσο τυχερή που έφτασα εδώ, στο ΠΙΚΠΑ, όπου συνάντησα τους καλύτερους ανθρώπους του κόσμου. Ποτέ δεν θα σας ξεχάσω.

Τώρα που είμαι ξανά δυνατή θα συνεχίσω το ταξίδι μου.

Θέλω να φτάσω, τελικά, σε μια χώρα όπου η κόρη μου κι εγώ θα πάρουμε άσυλο και η Άσμα θα μπορέσει να πάει στο σχολείο

Ο Γκαζέμ

Ήλθε στη Μυτιλήνη το 2014 να ψάξει για τον μικρότερο αδελφό του, με τον οποίο είχε χάσει επαφή από τότε που πέρασαν τη θάλασσα από την Τουρκία.

Τον αναζήτησε στις φυλακές του νησιού, χωρίς καμιάν επιτυχία.

Και μετά έφτασε η είδηση πως κάποιος πνιγμένος ταίριαζε στην περιγραφή. Ο Γκαζέμ, που είχε βρει στο ΠΙΚΠΑ ένα αποκούμπι και ανθρώπους να τον βοηθήσουν στις έρευνές του, έπρεπε να δώσει δείγμα DNA για να μάθει το πικρό μαντάτο πως ο αδελφός του είχε πνιγεί.

Ο Γκαζέμ έμεινε στο ΠΙΚΠΑ για αρκετό καιρό, για να πενθήσει, και πήγαινε καθημερινά στο νεκροταφείο, στον τάφο του αδελφού του. Τον Αύγουστο του 2014, μαζί με μας, πρόσθεσε το όνομα του αδελφού του στο μνημείο και όλοι μαζί τον θρηνήσαμε. Ύστερα απ’ αυτό, μπόρεσε τελικά να φύγει απ’ αυτό το μέρος, όπου ο αδελφός του δεν τα κατάφερε ποτέ να φτάσει, κι επέστρεψε στο Παρίσι όπου ζει μόνιμα.

Ο Γκαζέμ λέει:

Σας ευχαριστώ που ήμουν εδώ μαζί σας και για την τεράστια υποστήριξη που μου δώσατε όταν έχασα τον αδελφό μου. Ήθελα να τον βρώ ζωντανό και ήταν πολύ δύσκολο να αποδεχθώ το θάνατό του. Σας ευχαριστώ που σταθήκατε πλάι μου. Τώρα πρέπει να βρω το κουράγιο να το ανακοινώσω στους γονείς μας.

Θέλω να γυρίσω με τα ονόματα των νεκρών, χαραγμένα σε μια μαρμάρινη πλάκα, για το μνημείο. Στο Ιράν δούλευα πετράς στις οικοδομές, έτσι μπορώ να συνεισφέρω στην αλληλέγγυα δουλειά σας.

Ο Αμπάς

Έφτασε στο ΠΙΚΠΑ το Σεπτέμβρη του 2013. Έμεινε για δυό βδομάδες, περιμένοντας να απελευθερωθούν οι φίλοι του. Τελικά, έφυγε μόνος του καθώς η διαταγή απέλασής του θα έληγε σε δεκαπέντε μέρες και οι φίλοι του κρατούνταν ακόμα στη Μόρια.

Μετά από λίγες εβδομάδες προσπάθησε να φύγει από την Ελλάδα αλλά συνελήφθη. Στην αρχή κρατήθηκε σε διάφορα αστυνομικά τμήματα αλλά τελικά έκανε αίτηση για άσυλο και μεταφέρθηκε στη κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας. Έμεινε εκεί φυλακισμένος πάνω από εννιά μήνες μέχρι που έγινε αποδεκτός ως πολιτικός πρόσφυγας και αφέθηκε ελεύθερος.

Ο Αμπάς λέει:

Όταν έφτασα στο ΠΙΚΠΑ, στην αρχή σκέφτηκα πως πρόκειται για κρατικό στρατόπεδο αλλά ύστερα από λίγες ώρες κατάλαβα πως είναι κέντρο υποδοχής για άστεγους. Συνάντησα πολύ καλούς ανθρώπους εκεί. Τους ένιωσα σαν δικούς μου. Μας έδιναν ό,τι θέλαμε και χρειαζόμασταν. Ήταν φιλικοί και μας σέβονταν. Μαζί με δύο φίλους μου είχαμε κοιμηθεί για τρεις νύχτες στο πάρκο της Μυτιλήνης, χωρίς να ΄χουμε τίποτα και κανένας δεν μας βοήθησε. Κανένας δεν μας ρώτησε αν χρειαζόμασταν τίποτε. Πριν βρούμε το ΠΙΚΠΑ είχαμε απογοητευθεί από την Ευρώπη καθώς περνάγαμε πολύ δύσκολα. Στο ΠΙΚΠΑ μπορέσαμε να χαλαρώσουμε. Μας δώσανε ρούχα, τροφή, ένα μέρος να κοιμηθούμε, ιατρική βοήθεια … και αξιοπρέπεια.

Το ΠΙΚΠΑ είναι σπουδαίο και οι άνθρωποί του είναι σπουδαίοι. Ποτέ δεν είχα ξαναδεί τέτοιο μέρος ούτε είχα ποτέ ακούσει κάτι σχετικό. Το λέω αυτό με όλη μου την καρδιά. Σε όλο αυτό το παράνομο ταξίδι μου, οι καλύτερες στιγμές ήταν αυτές που πέρασα στο ΠΙΚΠΑ.

Θέλω να δω κι άλλα ΠΙΚΠΑ. Ελπίζω να μην κλείσει ποτέ.

Εύχομαι καλή τύχη κι ο θεός να έχει καλά όλους αυτούς τους καλούς ανθρώπους που προσπαθούν να κρατήσουν το ΠΙΚΠΑ ανοιχτό.

Οι μαρτυρίες συλλέχθηκαν από το: w2eu- Welcome to Europe

Marily Stroux- Μετάφραση: Άριστος – Maurice Stierl

Απρίλιος 2015.

contact@w2eu.info http://lesvos.w2eu.net